Cambodia: you have been good to me

Ruim zes weken verder sinds mijn laatste verslag en ruim twee maanden verder sinds mijn vertrek uit Nederland, heb ik bijna mijn tijd als vrijwilliger afgesloten en begint mijn avontuur als reiziger over enkele dagen.

Ik heb veel dingen meegemaakt in de tussentijd, zoals eerder genoemd gaan we bijna elk weekend wel ergens heen in de omgeving. Ik heb veel tempels gezien (die op het eind allemaal op elkaar leken), waaronder een tempel waar Indiana Jones is opgenomen. Ik heb het landmine museum bezocht en heb watervallen bezocht, gezwommen en veel gegeten (uiteraard). Het landmine museum was vooral heel interessant omdat je een hele uitleg krijgt over de geschiedenis van Cambodja met alle gevolgen van dien, en hoe dat nog steeds invloed heeft op het leven nu. Als ik aan de watervallen terugdenk zie ik vooral heel veel Chinezen en Koreanen voor me die van 120398120938 dingen foto's maakten. De waterval zelf was een van de mooiste dingen die ik in tijden heb gezien, en erin zwemmen voelde echt als een paradijs. Vrijwel iedereen weet hoe veel ik van eten hou dus dat heb ik ook met plezier hier gedaan. Veel uitgeprobeerd maar er staat nog 1 ding op het menu: fried tarantula! (gefrituurde tarantula). maar daarover meer de volgende keer ;)

Doordeweeks werd er hard gewerkt en merkten we langzaam maar zeker dat de dagen warmer en vermoeiender werden. Het was daarom niet voor niets dat ik en een vriendinnetje/andere vrijwilliger er een paar dagen tussenuit gingen. Begin maart ben ik met Roberta - vanaf nu noemen we haar Robbie, want zo noem ik haar altijd en dit is veel leuker - een paar dagen naar een eiland geweest dat vlak naast Cambodja ligt, Koh Rong.

Na een redelijk hobbelige 12 uur durende busrit in de nachtbus met Robbie (ongeveer 300 km/u en cambodjaanse rijstijl - ik ben blij dat we nog leven) en een boottocht van 40 min verder kwamen we aan op het eiland. Zodra we het uitzicht zagen was het de lange reis helemaal waard: witte stranden, lichtblauwe zee, cocktails, verse vis en het allerbelangrijkst: mooie mannen (met mooie baarden).

Hier zijn we helemaal tot rust gekomen en hebben we veel mensen ontmoet, van ongeremde Nederlanders tot IJslandse hiphoppers. We hebben ongeveer elke avond bij dezelfde strandtent gegeten waar ze voor 5 dollar de lekkerste verse vis ooit verkochten (en je ook nog een gratis biertje kreeg!). We danced our asses off op een fullmoon party op het strand en een dag later hebben we onze eigen vis gevangen tijdens een boottocht en die opgegeten. Al met al een fantastische week waar we beiden helemaal van opgeknapt zijn!

Een paar weken later hadden we de eer om aanwezig te mogen zijn bij een Cambodjaanse bruiloft. En ja, hier heb ik besloten dat wanneer ik ooit ga trouwen dit hoe dan ook een Cambodjaanse bruiloft wordt. Ik heb geloof ik met alle 150 cambodjanen die aanwezig waren moeten proosten. En als deze mensen proosten is het blijkbaar gewoonte om i.p.v. een slok te nemen naar gelijk je hele glas naar binnen te werken (voor alle jongeren: ongegeneerd atten).

Een uur later, na met alle 150 Cambodjanen te hebben geproost, was iedereen redelijk jolig (en behoorlijk beschonken). En toen besloot de Cambodjaanse DJ dat het tijd was om te dansen.
Nee geen lieve schuifelmuziek, omdat de bruid en bruidegom net hun eeuwige liefde aan elkaar hebben verklaard. Geen kleffe serenades over liefde en romantiek. In Cambodja draaien ze alleen maar vunzige beats à la bubbeling en reggaeton op bruiloften. En iedereen was verplicht om mee te dansen.

Laten we het erop houden dat we ons hebben vermaakt ;) ergens tussendoor kregen we ook nog 7 gangen voorgeschoteld dus aan het eind van de dag was iedereen helemaal voldaan.

En nu, twee weken verder heb ik net de laatste dag van mijn project achter de rug. Het gaf me een heel dubbel gevoel: ik ben super blij dat ik straks naar Indonesië ga en daar drie maanden kan reizen en kan gaan en staan waar ik wil, aan de andere kant ga ik mijn kinderen en project (en eigenlijk alles en iedereen hier in Cambodja) zo erg missen dat ik nog helemaal geen afscheid wil nemen.
Ik kan met trots zeggen dat toen ik begon met mijn werk er 1 jongetje was die zo goed als niet kon lopen. Na twee maanden intensief trainen, is hij nu in staat om ruim 12 meter zelfstandig te lopen zonder hulp van anderen. En dit lijkt misschien niet veel voor de meeste van ons maar voor hem is het een wereld van verschil. En dat ik hier bij heb geholpen dit te bereiken voelt voor mij als een overwinning en ik zou niet trotser kunnen zijn.

Het voelt daarom ook raar dat ik nu bijna wegga en dit alles achter me laat. Maar, wat je begint, eindigt ook een keer en ik merk ook dat ik klaar ben voor een nieuw avontuur (wat aanstaande donderdag begint).

Met mijn eerder genoemde Robbie ga ik door Java reizen en twee andere vrijwilligers van mijn guesthouse gaan naar Bali dus die zal ik daar ook nog ontmoeten en mee rondhangen en feesten. Ik begin zelf eerst in Jakarta om hier bij te komen van de reis en de geboorteplek van mijn moeder te bezoeken. Gezien de emotionele lading hierachter trek ik hier een paar dagen voor uit. Vanaf daar reis ik verder naar alle andere eilanden/steden/bezienswaardigheden.

Voor nu sluit ik bijna mijn hoofdstuk af over Cambodja en begint mijn hoofdstuk Indonesië, waar jullie de volgende keer over kunnen lezen.

veel liefs vanuit cambodjaaaaaaaa